Czym się różni grafika wektorowa od rastrowej?

 1. Grafika wektorowa

    Inaczej grafika obiektowa – jeden z dwóch podstawowych rodzajów grafiki komputerowej, w której obraz opisany jest za pomocą figur geometrycznych (w przypadku grafiki dwuwymiarowej) lub brył geometrycznych (w przypadku grafiki trójwymiarowej), umiejscowionych w matematycznie zdefiniowanym układzie współrzędnych, odpowiednio dwu- lub trójwymiarowym.

Formaty grafiki wektorowej:

-SVG (Scalable Vector Graphics) – format oparty na języku XML; promowany jako standard   grafiki wektorowej; umożliwia tworzenie animacji,

-CDR (Corel Draw) – format opatentowany przez firmę Corel Corporation

-SWF (Adobe Flash) – format grafiki wektorowej popularny w internecie; umożliwia tworzenie   animacji, a nawet całych aplikacji,

-EPS (Encapsulated PostScript) – format PostScript z ograniczeniami

-AI - rozszerzenie wewnętrznego formatu plików programu grafii wektorowej Adobe Illustrator.

Najczęściej wykorzystywanymi programami do tworzenia grafiki wektorowej są: 

-Adobe Illustrator, 

-CorelDRAW,

-Inkscape, 

-Xara, 

-3D Studio Max, 

-AutoCAD

    Grafikę wektorową można zapisać w formatach zewnętrznych – odczytywalnych przez różne programy, np. w formacie EPS, PDF, SVG, a także w formatach odczytywanych tylko przez konkretne programy do grafiki wektorowej, np. w CDR (Corel Draw), DWG (AutoCAD). Istnieje możliwość eksportu plików obrazów wektorowych do formatów plików grafiki rastrowej, np. TIFF, JPG lub GIF.

Cechy gra­fi­ki wek­to­ro­wej:

-pełna ska­lo­wal­ność,

-pełna edy­to­wal­ność,

-ogra­ni­czo­ne de­ta­le i efek­ty.

    Ze względu na tę precyzję i szczegółowość, grafiki wektorowe są często wykorzystywane do tworzenia projektów biznesowych, takich jak logo i banery.

2. Grafika rastrowa

    Inaczej bitmapa - prezentacja obrazu za pomocą matrycy punktów w postaci prostokątnej siatki odpowiednio kolorowanych pikseli na monitorze komputera, drukarce lub innym urządzeniu wyjściowym. W systemach komputerowych grafika rastrowa jest przechowywana w sposób skompresowany (stratnie lub bezstratnie) albo nieskompresowany w wielu formatach plików graficznych.

Tryby kolorów:

-Tryb RGB (miliony kolorów)

-Tryb CMYK (drukowanie czterema kolorami)

-Tryb indeksowany (256 kolorów)

-Tryb skali szarości (256 odcieni szarości)

-Tryb bitmapowy (2 kolory)

    Grafika rastrowa wykorzystywana jest przede wszystkim do zapisu zdjęć oraz projektów na nich bazujących. Jest także najpowszechniejszym formatem wykorzystywanym w sieci. Najczęściej spotykanymi formatami plików rastrowych są JPG, PNG, GIF (pliki płaskie o różnych możliwościach kompresji), PSD czy TIFF.

Formaty plików rastrowych:

-JPEG (Joint Photographic Experts Group) – niewątpliwie najpopularniejszy format plików graficznych z kompresją stratną; używany zarówno w sieci internet (obsługiwany przez prawie wszystkie przeglądarki), jak i w aparatach cyfrowych

-JPS (JPG Stereo) – najpopularniejszy format prezentacji obrazów stereoskopowych, obrazy dla prawego i lewego oka zapisane są obok siebie

-JPEG 2000 – nowsza wersja formatu JPEG, oferująca lepszą kompresję,
DjVu – format stworzony do przechowywania zeskanowanych dokumentów w formie elektronicznej

-TIFF (Tagged Image File Format) – popularny format plików graficznych udostępniający wiele rodzajów kompresji (zarówno stratnej, jak i bezstratnej) oraz umożliwiający przechowywanie kanału alfa.

Używające kompresji bezstratnej:

-TIFF – patrz wyżej

-PNG (Portable Network Graphics) – popularny format grafiki (szczególnie internetowej); obsługiwany przez większość przeglądarek WWW; obsługuje kanał alfa,

-GIF (Graphics Interchange Format) – popularny format grafiki (szczególnie internetowej); obsługiwany przez prawie wszystkie przeglądarki WWW; może przechowywać wiele obrazków w jednym pliku tworząc z nich animację; obsługuje przeźroczystość monochromatyczną (pełna przeźroczystość lub wcale),

-BMP – oferuje zapis z kompresją RLE lub bez kompresji (powszechniejszy), wykorzystywany m.in. przez program MS Paint

-FLIF – format zapisu grafiki rastrowej oferujący kompresję bezstratną, pliki w tym formacie są znacznie mniejsze w porównaniu z plikami w formatach PNG, JPEG, BPG, czy WebP, prace nad formatem nie zostały jeszcze ukończone.

Bez kompresji:

-XCF (eXperimental Computing Facility) – mapa bitowa programu GIMP; może przechowywać wiele warstw,

-XPM – format zapisu plików przy pomocy znaków ASCII,

-PSD – mapa bitowa programu Adobe Photoshop; może przechowywać wiele warstw.

Najczęściej wykorzystywanymi programami do tworzenia grafiki rastrowej są:

• -Adobe Photoshop

• -Paint Shop Pro

• -GIMP

• -MyPaint

• -Microsoft Paint (dawniej Paintbrush) dołączony do Windows

• -Paint.NET

• -Pixel

• Cechy grafiki rastrowej:

- bez kompresji kolor każdego piksela jest definiowany pojedyńczo

- obrazki często składają się z kolorowych kwadratów

- wysokość i szerokość pixmapy są liczone w pikselach

Jesienny film

 Zapraszam do obejrzenia mojego jesiennego filmiku:

Ćwiczenia 4,5 i 6

 Link do ćwiczeń:

https://drive.google.com/file/d/1dnodKblQlvyLazEdcXgUE5LSPI446vAP/view?usp=sharing

Ćwiczenia 1,2 i 3

 Link do ćwiczeń:

https://drive.google.com/file/d/1GQI25TSgxh6T2ZT0BqLHWPquKL4ncMNL/view?usp=sharing

Ćwiczenia 7,8 i 9

Link do ćwiczeń:

https://drive.google.com/file/d/1D0k1b1tx8QUusI2QTwj5-NQ-4jsPwDCe/view?usp=sharing

Najwybitniejsi polscy informatycy

 1. Jan Łukasiewicz-(ur. 21 grudnia 1878 we Lwowie, zm. 13 lutego 1956 w Dublinie) – polski logik, matematyk, filozof, rektor Uniwersytetu Warszawskiego.

2. Stanisław Leśniewski- (ur. 28 marca lub 30 marca 1886 w Sierpuchowie, zm. 13 maja 1939 w Warszawie) – polski filozof i logik. 

Twórca najsłynniejszego zapisu w językach informatycznych (i++). Zamiast przy konstruowaniu pętli podstawowej konstrukcji w programowaniu informatycznym pisać : i = i + 1, piszemy i++ , i ten zapis przyspieszył wielokrotnie prace komputera a przede wszystkim prace tzw. jądra systemu operacyjnego.

3. Marian Rejewski-(ur. 16 sierpnia 1905 w Bydgoszczy, zm. 13 lutego 1980 w Warszawie)-polski matematyk i kryptolog. Złamał szyfr Enigmy, najważniejszej maszyny szyfrującej używanej przez hitlerowskie Niemcy.

4. Stanisław Ulam-(ur. 13 kwietnia 1909 we Lwowie, zm. 13 maja 1984 w Santa Fe w stanie Nowy Meksyk) – polski i amerykański matematyk, przedstawiciel lwowskiej szkoły matematycznej, współtwórca amerykańskiej bomby termojądrowej. 

5. Wacław Sierpiński- (ur. 14 marca 1882 w Warszawie, zm. 21 października 1969 tamże) – polski matematyk, jeden z czołowych przedstawicieli warszawskiej szkoły matematycznej i twórców polskiej szkoły matematycznej. Twórca trójkąta Sierpińskiego, dywanu Sierpińskiego, liczb Sierpińskiego oraz przestrzeni Sierpińskiego.

 

Ciąg Fibonacciego

     Ciąg Fibonacciego  jest ciągiem liczb naturalnych określonych rekurencyjnie według                 pewnej zasady:

     Pierwszy wyraz jest równy 0, 

     drugi jest równy 1, 

     każdy następny jest sumą dwóch poprzednich.

Ciąg ten przedstawiany jest jako zlepek kwadratów o bokach o długości odpowiadającej kolejnym liczbom ciągu Fibonacciego:

Na bazie tych kwadratów powstaje spirala:

Biologia:

W kształtach wielu roślin widać linie tej właśnie spirali. Na przykład na owocu ananasa 8 takich linii biegnie w jedną stronę, a 5 lub 13 w przeciwną. Na tarczy słonecznika może się krzyżować 55 spiral z 89 (liczby te bywają większe). Również różyczki kalafiora ułożone są spiralnie. 

Muzyka:

Niektórzy muzykolodzy dopatrują się istnienia ciągu Fibonacciego w utworach muzycznych oraz w budowie instrumentów. Zależności takie występują w utworach muzycznych – najczęściej w proporcjach rytmicznych.

A to dopiero początek...

Złoty podział/harmoniczny podział/złota proporcja/boska proporcja jest bezpośrednio powiązany z ciągiem Fibonacciego. Jest to podział odcinka na dwie części tak, by stosunek długości dłuższej z nich do krótszej był taki sam, jak całego odcinka do części dłuższej. Innymi słowy: długość dłuższej części ma być średnią geometryczną długości krótszej części i całego odcinka.

Jedną z ciekawych właściwości ciągu jest to, że jeżeli podzielimy przez siebie dowolne, kolejne dwa wyrazy ciągu Fibonacciego, np. 987 : 610; 89 : 55 to stosunek tych liczb będzie równy zawsze tej samej liczbie, równej w przybliżeniu 1.618. Im większe wyrazy ciągu podzielimy, tym dokładniejsze przybliżenie tej liczby uzyskamy.